Με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι τρεις μεγάλες δυνάμεις και νικητές του πολέμου (Ρωσία, ΗΠΑ και Μ. Βρετανία) έστειλαν στη Γιάλτα τους Τσώρτσιλ, Ρούζβελτ και Στάλιν να μοιράσουν τον κόσμο όπως εκείνοι νόμιζαν.
Η αντίστοιχη συνάντηση των ισχυρών έχει ολοκληρωθεί με τη διαφορά ότι οι χώρες αυτές είναι οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία, ενώ τα ονόματα των Τσώρτσιλ, Ρούζβελτ και Στάλιν αντικαταστάθηκαν από εκείνα των: Μέρκελ, Ομπάμα, Σαρκοζί.
Το σχέδιο που τους ανάγκασε να το κάνουν ονομάζεται: «Ηνωμένες Πολιτείες της Μεσογείου» ή και «Μεσογειακή Ένωση».
Σημαντικό ρόλο στην επίτευξη της συμφωνίας θα διαδραματίσουν τα κράτη δορυφόροι που είναι η Μεγάλη Βρετανία και το Ισραήλ, ενώ όλα όπως δείχνουν κάποιο ρόλο θα διαδραματίσει και η Τουρκία ως ενός σημείου.
Τα συμφέροντα των ΗΠΑ ταυτίζονται με εκείνα της Μεγάλης Βρετανίας που μέσω αυτής οι ΗΠΑ ουσιαστικά είναι και ατύπως «ενταγμένες» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι χώρες δορυφόροι των συγκεκριμένων συμφερόντων είναι η Τουρκία και το Ισραήλ. Η διαμάχη που έχει προκύψει ωστόσο ανάμεσα σε Τουρκία και Ισραήλ δημιουργεί σημαντικό πρόβλημα στα Αμερικανο-Βρετανικά συμφέροντα.
Ένα αντίστοιχο πρόβλημα, όχι το ίδιο μεγάλο, δημιουργεί η Τουρκία στη συμμαχία των Γαλλία – Γερμανία, αφού η μεν Γαλλία δεν έχει καλές σχέσεις με την Τουρκία σε αντίθεση με τη Γερμανία.
Η Γερμανία με τη Γαλλία έχουν ταυτόσημες θέσεις, όπως το ίδιο έχουν οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και το Ισραήλ.
Αυτό που παραμένει μυστήριο και ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει πλήρως είναι πως θα εξελιχθεί στην πορεία ο ρόλος της Τουρκίας.
Άσχετα με το τι φαίνεται και τι προωθούν εσκεμμένα τα Ευρωπαϊκά και όχι μόνο μέσα ενημέρωσης, τα συμφέροντα του Γαλλο-Γερμανικού άξονα βρίσκονται πολύ κοντά με εκείνα του Αμερικανο-Βρετανικού. Στο βάθος, η Γερμανία και η Γαλλία δεν επιθυμούν άλλο την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφού δεν έχουν τι άλλο να κερδίσουν από αυτήν. Η ανακατανομή του πλούτου – γιατί περί αυτού πρόκειται – μεταξύ των κρατών δεν περιλαμβάνει σύνορα παρά μόνο οφέλη.
Με μια πρώτη ματιά στην περίπτωση που η Ε.Ε δημιουργήσει έναν μηχανισμό στήριξης στα παράκτια έθνη της Μεσογείου, η Αμερικανο-Βρετανική επιρροή θα γίνει ασθενέστερη.
Είναι όμως έτσι;
Φαινομενικά ναι. Όχι όμως στην περίπτωση που ο Αμερικανο-Βρετανικός άξονας έχει έρθει σε συμφωνία με το Γαλλο-Γερμανικό και έχουν ήδη χωρίσει την ευρύτερη περιοχή σε ζώνες επιρροής και ως εκ τούτου η «Μεσογειακή Ένωση» επεκταθεί ως «ένωση» ανατολικότερα περιλαμβάνοντας και ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η Γαλλία και η Γερμανία προσδιορίζουν την εξωτερική σε συνδυασμό με την οικονομική τους πολιτική όλο και νοτιότερα δεν είναι συμπτωματικό. Η Ανατολική Μεσόγειος και η περιοχή νότια της Κρήτης είναι οι «αυλές» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν είναι τυχαία ως γεγονότα τα ακόλουθα:
- Η Αραβική Άνοιξη ξεκίνησε και εξελίχθηκε σε χώρες που «βρέχονται» από τη Μεσόγειο Θάλασσα.
- Η ανάδειξη του θέματος ότι η Ελλάδα έχει πλούσιο ορυκτό πλούτο έγινε την ώρα που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική ύφεση.
- Το ότι για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας η Γερμανία υποστήριξε ανοιχτά τον Ελληνισμό (Κύπρο) απέναντι στην Τουρκία με επίσκεψη της Καγκελάριου Μέρκελ στο νησί λίγο πριν ξεκινήσουν οι έρευνες για φυσικό αέριο.
- Το «άνοιγμα» του Ισραήλ προς Ελλάδα και Κύπρο με τα γνωστά αποτελέσματα μετά την προσέγγιση.
- Οι αντιδράσεις Ρωσίας και Κίνας σε όλα όσα η Δύση υποστηρίζει.
Ανατολική Μεσόγειος, Αιγαίο και Μέση Ανατολή το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι οι περιοχές που πιθανόν υπάρξουν σοβαρές εξελίξεις. Το ποιες ακριβώς θα είναι, το αν εξελιχθούν παράλληλα και ποια τα αποτελέσματα κανείς δεν γνωρίζει, πέρα όσων συμμετείχαν στη ΝΕΑ Συνδιάσκεψη της Γιάλτας που πιθανόν υπεγράφη στα τέλη της δεκαετίας του 2000!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου