Κι αρχίζουν τα ειρωνικά σχόλια που όμως όλα έχουν σχέση με την αναξιοπιστία των υπουργών, αλλά δεν είδα κανέναν να ρωτάει τον Παπακωνσταντίνου «κι εσύ πού το ξέρεις;».
Δεν είδα κάποιον να ρωτάει τον υπουργό ότι «εφόσον ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως, το αργότερο, τον Μάρτιο θα γίνουν εκλογές, με ποια λογική διαβεβαιώνεις κάτι για τους άλλους 9 μήνες που περισσεύουν;». Το προσπερνάμε, το καταπίνουμε. Όπως τόσα και τόσα που έχουμε καταπιεί.
Όλα πήγαν στραβά. Θέλω να ελπίζω ότι όλες οι κινητοποιήσεις που είχαν ως αποκορύφωμα το Σύνταγμα, είχαν καλή πρόθεση. Θέλω να ελπίζω ότι όσοι αυτοχρίστηκαν «μπροστάρηδες του Συντάγματος» και καθοδήγησαν τα πράγματα, διαμορφώνοντας καταστάσεις, είχαν αγαθά κίνητρα και μόνο τέτοια.
Θέλω να ικανοποιώ τη μαλακία που με δέρνει στον εγκέφαλο, ότι αυτοί που εγκλώβισαν τις πρώτες αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου, μέσα σε μια πλατεία και τις περιφρούρησαν με πάθος μην τυχόν και ξεφύγουν έξω από αυτήν – μέχρι που πλάκωσε το ΠΑΜΕ και περιφρούρησε τους περιφρουρητές – έκαναν λάθη από απειρία.
Σήμερα, κάποιοι από εκείνους τους υπέρμαχους των δυναμικών κινητοποιήσεων το έχουν γυρίσει στον… Γκαντισμό. Στην παθητική αντίσταση. Δεν ξέρω το λόγο και βαριέμαι να ρωτάω, όπως και τότε βαριόμουν που άκουγα τσιτάτα και μπλα μπλα μπλα. Όμως τότε είχα υπομονή. Τώρα δεν έχω.
Και τώρα ξαφνικά, το κινηματικό εγχώριο δυναμικό έπεσε με τα μούτρα στους άστεγους. Μαζεύει κουβέρτες και αδιάβροχα χαρτόκουτα, αρνούμενο να αντιληφθεί ότι με αυτόν τον τρόπο παγιώνει την πραγματικότητα που διαμορφώνεται.
Δε σκέφτηκαν οι εκπρόσωποι αυτών των κινήσεων – καθ’όλα καλοπροαίρετοι – ότι οι δήμοι έχουν τεράστιους ανεκμετάλλευτους χώρους που ρημάζουν άδειοι. Δε σκέφτηκαν ότι το ΙΚΑ κι ένα κάρο άλλοι Οργανισμοί, διαθέτουν επίσης άδεια κτίρια σε όλη την Ελλάδα.
Όχι! Κουβέρτες και χαρτόκουτα. Καμία δυναμική διεκδίκηση δεν οργανώνεται για να παραδοθούν ή να καταληφθούν αυτοί οι χώροι για να σωθούν οι άστεγοι. Έκοψαν παρτίδες με τους πολιτικούς της αυτοδιοικητικής και της κεντρικής σκηνής.
Δεν τους μιλάνε πια, τους κρατάνε μούτρα. Ωραία! Και τους έκαναν τα μούτρα κρέας. Άλλο που δεν ήθελαν οι πολιτικάντηδες από το να τους αφήσουν στην ησυχία τους.
Εδώ είμαστε σήμερα. Στις κουβέρτες και στα χαρτόκουτα. Θα πάω να δώσω κι εγώ κουβέρτες. Χαρτόκουτα αδιάβροχα δεν έχω. Να πάμε όλοι να δώσουμε. Καμία αντίρρηση. Ώσπου να αποκτήσει ο κάθε άστεγος από 10 κουβέρτες και να μην ξέρει τι να τις κάνει.
Και το καλοκαίρι; Προφανώς το κίνημα θα ξεκινήσει συλλογή ανεμιστήρων. Όχι, δεν κάνω πλάκα εγώ με τους άστεγους, άλλοι κάνουν και δε μπορώ να αντιληφθώ αν όντως κάνουν πλάκα και παίζουν με την τύχη των άστεγων ή το κάνουν στα σοβαρά.
Γιατί αν το κάνουν στα σοβαρά, τότε θα πρέπει να απαντήσουν σε ένα ερώτημα. Ως πότε θα μοιράζουν κουβέρτες; Η λογική απάντηση είναι, μέχρι να γίνουμε άστεγοι οι μισοί Έλληνες, ύστερα οι περισσότεροι από τους μισούς ώσπου στο τέλος να μην υπάρχει κανείς να μας φέρει μια κουβέρτα ή να μας μαζέψει με τα σεντόνια για να μας πάει για θάψιμο.
Το καθεστώς δολοφονεί. Είναι ξεκάθαρο. Πέρασε στη φάση του αφανισμού των πλέον αδύναμων πολιτών και κάποιοι οραματίζονται αυτοδιοικούμενους κοινωνικούς πυρήνες.
Ξεχάσαμε τον ΓΑΠ, τον Βενιζέλο, το χρέος μας στην αντίσταση και βαφτίσαμε αλληλεγγύη κινηματικού χαρακτήρα αυτό που είναι ανθρώπινη αυτονόητη κίνηση. Η αλήθεια, η ειλικρίνεια και το πάθος είναι στις γειτονιές. Το έλεγα κι όταν το Σύνταγμα ήταν στα πάνω του, το λέω και τώρα που έγινε ανάμνηση.
Στις γειτονιές δε χρειάζονται κινητοποιήσεις για τους άστεγους. Ο καθένας δίνει ό,τι μπορεί. Τα υπόλοιπα είναι για πρωταγωνιστές σε αδιάφορα έργα και πολύ φοβάμαι ότι ο εφιάλτης που ζούμε, αλλά και αυτός που έρχεται, λειτουργεί ως λόγος της παραμονής τους στη σκηνή.
Βαρέθηκα τις μαλακίες. Ναι, μαλακίες είναι όλα αυτά. Οραματιστές των κουραφέξαλων που έχουν δει την ταινία για τον Γκάντι και βούρκωσαν, αλλά ξέχασαν να διαβάσουν το «δώσε στο φτωχό ένα ψάρι και δεν θα πεινάσει για μια μέρα. Μάθε τον να ψαρεύει και δεν θα ξαναπεινάσει ποτέ».
Όσο υπάρχουν άστεγοι, θα πεθαίνουν. Κι ας έχουν κουβέρτες. Θα πεθαίνουν από την πείνα, από την αρρώστια, από την απόγνωση. Αν πραγματικά θέλουμε να κάνουμε κάτι για τους σημερινούς και τους μελλοντικούς άστεγους ας βρούμε λύσεις που δε θα είναι ευκαιριακές. Ας οργανώσουμε την επίθεση στην αιτία του κακού.
Αλλά για ποια οργάνωση μιλάω; Άσε, το είδαμε κι αυτό. Ο καθένας μόνος του ό,τι μπορεί ας κάνει. Προσωπικό χρέος κι ευθύνη του καθένα να αντιδράσει όπως μπορεί και ν’ αφήσει στην άκρη τις παθητικές μαλακίες.
Ο καθένας μόνος του με όποιον τρόπο ξέρει. Ειδικά τώρα που μάθαμε ότι ο κάθε λαός δεν έχει μόνο τους ηγέτες, αλλά και τους «επαναστάτες» που του αξίζει. Την κουβέρτα θα τη δώσω, αλλά θα την πάω μόνος μου.
Κομμένες οι παρτίδες με τις συλλογικότητες. Ειδικά μ’ εκείνες που ανέλυαν τόσο καιρό ότι η εξαθλίωση των πολιτών θα βοηθήσει στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων. Μαλακίες! Και να που τελικά γιγαντώθηκε η εξαθλίωση. Εντάξει τώρα; Πάτε γι’ άλλα λάθη. Στο καλό…
http://kartesios.com/?p=71386
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου