Οι έννοιες μνημόνιο, κρίση, μηχανισμός στήριξης, ανεργία, πλαισιώνουν πλέον τον διάλογο του κάθε Έλληνα πολίτη σε κάθε γωνία της χώρας, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, συνοδευόμενες από περιγραφικές εκφράσεις αισθημάτων οργής, απογοήτευσης και κυρίως ανασφάλειας. Ο προβληματισμός του πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει και ποιος θα πληρώσει έχει κατακυριεύσει την κάθε σκέψη, χωρίς να αφήνει περιθώρια για συλλογισμό αναφορικά με το τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Αναμφισβήτητα, η τρέχουσα δυσχερής κατάσταση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σε κάθε πεδίο της κοινωνίας μας, είναι απόρροια άστοχων και αμφιλεγόμενων αποφάσεων του παρελθόντος, αναχρονιστικών αντιλήψεων, έλλειψης ιεράρχησης προτεραιοτήτων και κατάρρευσης του ηθικού μας συστήματος αξιών.
Ανεξάρτητα όμως από τα αίτια, η ουσία είναι ότι κάπως τα καταφέραμε και φτάσαμε την χώρα στο σημείο που είναι σήμερα. Και με ντροπή καλούμαστε να παραδώσουμε στα παιδιά μας μία Ελλάδα φτιαγμένη από τραπουλόχαρτα, που απειλείται από το φύσημα της οικονομικής κρίσης, της διαφθοράς, της ανεργίας και των πολυδιάστατων και ισχυρών συμφερόντων. Αναμφίβολα λοιπόν, στα προφανή προβλήματα που διέπουν την καθημερινότητα όλων, έρχεται να προστεθεί άλλο ένα, το οποίο κατά την γνώμη μου θα διαδραματίσει μείζονα ρόλο στο όποιο αύριο της χώρας μας - η έλλειψη οράματος στη νεότερη γενιά. Κάθε νέος έχει δικαίωμα στο όνειρο και στο όραμα, στο να γευθεί την επιτυχία και την αποτυχία μέσα από προσωπικές εμπειρίες και επιλογές του. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο νέος σήμερα έχει ήδη γευθεί έντονα την αποτυχία που του έχουμε επιβάλλει μέσα από τα δικά μας λάθη και επιλογές, και η γεύση αυτή αλλοιώνει όλες τις υπόλοιπες, με αποτέλεσμα την κυριαρχούσα απάθεια, αποχή και αδιαφορία.
Μολονότι η αγανάκτηση της νεολαίας είναι δικαιολογημένη, θα πρέπει να μετουσιωθεί σε μία εποικοδομητική αντίδραση, σε μία γόνιμη επανάσταση ιδεών, δημιουργίας, κριτικής σκέψης και ηθικών αρχών - μία αντίδραση που να εδράζεται στην κινητήρια δύναμη της υπερβατικότητας και της διαφορετικότητας. Η αποτυχία των προηγούμενων γενιών απειλεί να παραλύσει κάθε κίνητρο για πρόοδο και δημιουργικότητα, ενώ θα έπρεπε να λειτουργεί ως ένα σημαντικό εφαλτήριο για να βρεθούν ρεαλιστικές λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα. Αν κοιτάξουμε πλάι μας, θα αντικρύσουμε νέους που μιλούν, που προσπαθούν, που ξεπερνούν και δημιουργούν. Δεν υπάρχουν μόνο οι οργισμένοι επαναστάτες που αντί να αφουγκραστούν και να συνθέσουν το μέλλον τους, αγνοούν και ισοπεδώνουν τις - ομολογουμένως λίγες - προοπτικές που υπάρχουν. Αντίθετα υπάρχουν αρκετοί που χτίζουν μόνοι τους τις αυριανές προοπτικές.
Ας μην περιμένουν οι νέοι μας λοιπόν μια ζωή τους Βαρβάρους του Καβάφη όπως ίσως κάνανε πολλοί από εμάς : Δεν θα έρθουν ποτέ. Διότι πολύ απλά δεν υπάρχουν. Η λύση θα έρθει από τους ίδιους.
Του Αλέξανδρου Κωστόπουλου
(Ο Αλέξανδρος Κωστόπουλος είναι Συνιδρυτής του Ινστιτούτου Περιφερειακού Διαλόγου και Στρατηγικής και Διευθύνων Σύμβουλος στην εταιρεία στρατηγικής και επικοινωνίας FORESIGHT)
Πηγή PROTAGON.GR
arthrosyllektis.blogspot.com
