«Σήμερα παραιτούμαι από το προσωπικό του ΔΝΤ ύστερα από 12 χρόνια και έπειτα από χίλιες μέρες εργασίας στο εξωτερικό ως αξιωματούχος του Ταμείου, κατά τη διάρκεια των οποίων, με όπλα τα φάρμακά σας και τα κόλπα σας, εφορμούσα σαν γεράκι εναντίον των κυβερνήσεων και των λαών της Λατινικής Αμερικής, της Καραϊβικής και της Αφρικής. Για μένα, η παραίτησή μου είναι μια ανεκτίμητη απελευθέρωση, επειδή με αυτό τον τρόπο κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα που θα μου επιτρέψει να ελπίζω ότι θα ξεπλύνω τα χέρια μου από αυτό που στα μάτια μου είναι το αίμα εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων. [...] Ξέρετε, το αίμα είναι τόσο πολύ, που κυλάει σε ποτάμια. Κι όταν στεγνώνει, σχηματίζει πάνω μου κρούστα. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο για να καθαριστώ από όλα όσα έκανα εν ονόματί σας.»
Σε αυτή την επιστολή ο Μπαντού, ο οποίος πέθανε το 2001, κατηγορούσε ανοικτά το Δ.Ν.Τ. ότι σε πολλές περιπτώσεις που «καλέστηκε» να επέμβει «επινόησε κυριολεκτικά από το πουθενά ένα τεράστιο απλήρωτο κρατικό χρέος». Στην συνέχεια, το Ταμείο, για να εκταμιεύσει την οικονομική βοήθεια προς τις χώρες που δάνειζε απαιτούσε να γίνει αποδεκτό αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «το πιο θανατηφόρο φάρμακο» για τις οικονομίες των χωρών αυτών, έτσι ώστε «αφού πρώτα καταστραφούν οικονομικά, να υποστούν στην συνέχεια την απαιτούμενη διαδικασία αναμόρφωσης». Την διαδικασία αυτή αποκάλεσε «εσκεμμένη διακοπή της οικονομικής γραμμής της χώρας μέσω τεχνασμάτων». Το πρώτο στάδιο, αυτό της καταστροφής, περιελάμβανε απολύσεις και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ενώ στο δεύτερο στάδιο, στη «διαδικασία αναμόρφωσης», ακολουθούσαν εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Ο Μπαντού αντιμετώπιζε ολόκληρο το πρόγραμμα των «διαθρωτικών προσαρμογών» του Δ.Ν.Τ. ως μια «μορφή μαζικών βασανιστηρίων» καθώς όπως εξηγεί «κυβερνήσεις και λαοί που ουρλιάζουν από τον πόνο υποχρεώνονται να γονατίζουν μπροστά μας τσακισμένοι, τρομοκρατημένοι και κομματιασμένοι, ικετεύοντας για ένα ίχνος λογικής και αξιοπρέπειας εκ μέρους μας. Όμως εμείς γελάμε απάνθρωπα στα μούτρα τους και τα βασανιστήρια συνεχίζονται αμείωτα…»
Ο Κατάλογος των χωρών αυτός είναι πραγματικά ατελείωτος : Χιλή, Αργεντινή, Βολιβία, Ισημερινός, Καραϊβική, Νότια Αφρική, Ασία (Μαλαισία, Ινδονησία, Νότιος Κορέα, Κίνα), Πρώην Ανατολική Ευρώπη (Πολωνία, Ρωσία, Ουγγαρία, Λιθουανία), Τουρκία, Ιρλανδία, Ισλανδία και στις μέρες μας στην Ελλάδα, μέσω μιας πρωτόγνωρης συνεργασίας με τους εταίρους μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς για πρώτη φορά επιτίθεται σε χώρα που ανήκει σε Νομισματική Ένωση, τα μέλη της οποίας προσπαθούν να ξεπεράσουν σε σκληρότητα ακόμα και τον συγκεκριμένο μηχανισμό που αποτελεί τον πολιτικό και οικονομικό βραχίονα του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού.
Στο παρελθόν και κυρίως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, τα μέτρα του Δ.Ν.Τ. ερχόντουσαν με παράλληλη τοποθέτηση αυταρχικών καθεστώτων (δικτατοριών). Από ένα σημείο και μετά η συνεργασία με καθεστώτα τα οποία είχαν πάρει την λαϊκή εντολή από εκλογές, φυσικά, πριν την έλευση του Ταμείου, αποτελούσε συχνό φαινόμενο. Γενικά ο συγκεκριμένος οργανισμός δείχνει μια έντονη απέχθεια προς την εκλογική διαδικασία, ενώ δεν διστάζει να πριμοδοτεί τους υποψηφίους του με την κατάλληλη «ανεκτικότητα» των αγορών όταν αυτοί βομβαρδίζουν με τανκς το κοινοβούλιο τους με στόχο την ματαίωση των εκλογών (Ρωσία-Γιέλτσιν). Στο ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, το Ταμείο βρήκε τους ιδανικούς συμμάχους του καθώς ένα νέο μείγμα πλύσης εγκεφάλου από τα Μ.Μ.Ε. και αστυνομικής καταστολής αποτελεί την ιδανική συνταγή για τον απαραίτητο κοινωνικό ραγιαδισμό που χρειάζεται η άμεση επιβολή της συγκεκριμένης «διαδικασία αναμόρφωσης».
Μια ακόμη αγαπημένη τακτική του Ταμείου είναι ο πλήρης αιφνιδιασμός των κοινωνικών αντανακλαστικών. Αιφνιδιασμός, ο οποίος σκοπό έχει να επιφέρει στις κοινωνίες που δοκιμάζονται από τα απανωτά αντικοινωνικά μέτρα ένα συνεχόμενο Σοκ και Δέος. Στο σημείο αυτό, για μια ακόμη φορά, τόσο η Ελληνική κοινωνία όσο και οι πολιτικές δυνάμεις που αντιπολιτεύονται τον νεοφιλελευθερισμό, πιάστηκαν στην κυριολεξία στον ύπνο.
* Τις επιστολές του Ντείβισον Μπαντού και τα υπόλοιπα στοιχεία του κειμένου τα πήρα από το πολύ καλό βιβλίο της Naomi Klein – Το δόγμα του Σοκ και η άνοδος του Καπιταλισμού της Καταστροφής.
yiannis63.wordpress.com
