Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης 
Ο πατέρας μου ακόμη και σήμερα πιστεύει πως η Σοβιετική Ένωση, έπεσε εξαιτίας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Πως αυτός ο ιδεολογικός και οικονομικός γίγαντας, κατέρρευσε μετά από 70 χρόνια ιστορίας, επειδή ο Γκορμπατσόφ ήταν πράκτορας των Αμερικάνων ή κάτι τέτοιο. Στην ερώτηση «πώς ένα τέτοιο κράτος που βασίστηκε πάνω στην κοινωνική δικαιοσύνη και την λαϊκή θέληση ήταν τόσο αδύναμο ώστε να καταστραφεί από έναν άνθρωπο» η απάντηση είναι πως «έμπασε μέσα τους Αμερικανούς»
Την ιστορία με τον Γκορμπατσόφ θυμήθηκα παρακολουθώντας τις πολιτικές αντιδράσεις μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στις παρελάσεις. Για όλα έφταιγε μια μειοψηφία, θορυβώδης και αποτελεσματική. Ένας ελληνικός Γκορμπατσόφ ενδεχομένως 16 ετών που σήκωσε το χέρι για να μουτζώσει ή ένας άλλος που μπούκαρε για να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Δεν αμφισβητώ πως ο 16χρονος μπορεί να έδρασε με την ορμή της εφηβείας και ο άλλος με την αγωνία του πελάτη που δεν εξυπηρετείτε πια από το πολιτικό σύστημα. Αλλά είχε τόση δύναμη αυτή η μειοψηφία για να ακυρώσει παρελάσεις, να αμαυρώσει θεσμούς και στο τέλος να διαχυθεί μέσα στην γενική ικανοποίηση;
Δεν πιστεύω στον πατριωτισμό των παρελάσεων, αλλά στον πατριωτισμό των πολιτών και της ευθύνης. Ένοιωσα πάρα πολύ άσχημα όμως βλέποντας τον Κάρολο Παπούλια να δακρύζει ακούγοντας κάποιον να τον αποκαλεί προδότη. Λυπήθηκα και για τον θεσμό και για τον ευθυτενή Πρόεδρο. Αρνούμαι όμως πως η απειλή σήμερα στους θεσμούς προέρχεται από κάποιες μειοψηφίες. Οι θεσμοί αφού αρνήθηκαν να προστατέψουν τη χώρα, δεν μπορούν πια να προστατέψουν τον εαυτό τους. Μοναδική απειλή γι αυτούς, δεν είναι η διάλυση μιας παρέλασης. Για να σηκώνουν τα χέρια και να μουτζώνουν τους πολιτικούς, πράγμα όντως επικίνδυνο και ισοπεδωτικό, χρειάστηκε πρώτα οι πολιτικοί να πάψουν να παίζουν το ρόλο τους.
Μίζες, εξαπάτηση, αναξιοκρατία, ψέματα, κατηφόρισαν από το ναό της Δημοκρατίας ως τις λαϊκές μάζες. Οι υπεύθυνοι έμειναν ατιμώρητοι. Ποιός μπήκε φυλακή; Μόλις πριν από μέρες ο Βενιζέλος έκανε νόμο που τον αμνηστεύει προκαταβολικά για την προσφορά του στην Proton.
Δεν φταίει κανένας Γκορμπατσόφ, αλλά η ίδια η Σοβιετική Ένωση. Η μέρα αυτή θα έφτανε. Θλιβερή μέρα, αλλά θα έφτανε. Μπορεί αυτοί που αντιδρούν να μην είναι τόσο συνειδητοποιημένοι όσο εύχεται κάποιος. Μπορεί να είναι μικροαστοί που δεν βολεύονται πια, ποταποί που βρήκαν τρόπο να ξεθυμάνουν, πιτσιρικάδες που τους ξεγέλασαν. Μπορεί, αγαπητοί των καναλιών και των πολιτικών δηλώσεων. Είναι όμως αποτέλεσμα μιας κατάστασης που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. Που έφταιξε και η ίδια αλλά δεν έχει αντοχές. Που πρέπει να πληρώσει και η ίδια, αλλά πληρώνει μόνο αυτή. Που ξεγελάστηκε πολλές φορές αλλά δεν το ανέχεται πια.
Δεν είναι ο Γκορμπατσόφ λοιπόν με ένα σατανικό σχέδιο, αλλά η κοινωνία που είτε άρρωστη είτε υγιής, δεν αντέχει πια. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με την αριθμοποίηση προς τα κάτω, της αντίδρασης. Δείτε τη δυναμική της, την ουσία της πριν είναι αργά.
Στην Ελλάδα που με τόσο στόμφο μιλάμε για το αυγό του φιδιού που γεννάνε οι αντιθεσμικές αντιδράσεις, το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δεν σπάσαμε ποτέ αυγά. Αυτό είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα πολιτικής.
koutipandoras.gr
Ο πατέρας μου ακόμη και σήμερα πιστεύει πως η Σοβιετική Ένωση, έπεσε εξαιτίας του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Πως αυτός ο ιδεολογικός και οικονομικός γίγαντας, κατέρρευσε μετά από 70 χρόνια ιστορίας, επειδή ο Γκορμπατσόφ ήταν πράκτορας των Αμερικάνων ή κάτι τέτοιο. Στην ερώτηση «πώς ένα τέτοιο κράτος που βασίστηκε πάνω στην κοινωνική δικαιοσύνη και την λαϊκή θέληση ήταν τόσο αδύναμο ώστε να καταστραφεί από έναν άνθρωπο» η απάντηση είναι πως «έμπασε μέσα τους Αμερικανούς»Την ιστορία με τον Γκορμπατσόφ θυμήθηκα παρακολουθώντας τις πολιτικές αντιδράσεις μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στις παρελάσεις. Για όλα έφταιγε μια μειοψηφία, θορυβώδης και αποτελεσματική. Ένας ελληνικός Γκορμπατσόφ ενδεχομένως 16 ετών που σήκωσε το χέρι για να μουτζώσει ή ένας άλλος που μπούκαρε για να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Δεν αμφισβητώ πως ο 16χρονος μπορεί να έδρασε με την ορμή της εφηβείας και ο άλλος με την αγωνία του πελάτη που δεν εξυπηρετείτε πια από το πολιτικό σύστημα. Αλλά είχε τόση δύναμη αυτή η μειοψηφία για να ακυρώσει παρελάσεις, να αμαυρώσει θεσμούς και στο τέλος να διαχυθεί μέσα στην γενική ικανοποίηση;
Δεν πιστεύω στον πατριωτισμό των παρελάσεων, αλλά στον πατριωτισμό των πολιτών και της ευθύνης. Ένοιωσα πάρα πολύ άσχημα όμως βλέποντας τον Κάρολο Παπούλια να δακρύζει ακούγοντας κάποιον να τον αποκαλεί προδότη. Λυπήθηκα και για τον θεσμό και για τον ευθυτενή Πρόεδρο. Αρνούμαι όμως πως η απειλή σήμερα στους θεσμούς προέρχεται από κάποιες μειοψηφίες. Οι θεσμοί αφού αρνήθηκαν να προστατέψουν τη χώρα, δεν μπορούν πια να προστατέψουν τον εαυτό τους. Μοναδική απειλή γι αυτούς, δεν είναι η διάλυση μιας παρέλασης. Για να σηκώνουν τα χέρια και να μουτζώνουν τους πολιτικούς, πράγμα όντως επικίνδυνο και ισοπεδωτικό, χρειάστηκε πρώτα οι πολιτικοί να πάψουν να παίζουν το ρόλο τους.
Μίζες, εξαπάτηση, αναξιοκρατία, ψέματα, κατηφόρισαν από το ναό της Δημοκρατίας ως τις λαϊκές μάζες. Οι υπεύθυνοι έμειναν ατιμώρητοι. Ποιός μπήκε φυλακή; Μόλις πριν από μέρες ο Βενιζέλος έκανε νόμο που τον αμνηστεύει προκαταβολικά για την προσφορά του στην Proton.
Δεν φταίει κανένας Γκορμπατσόφ, αλλά η ίδια η Σοβιετική Ένωση. Η μέρα αυτή θα έφτανε. Θλιβερή μέρα, αλλά θα έφτανε. Μπορεί αυτοί που αντιδρούν να μην είναι τόσο συνειδητοποιημένοι όσο εύχεται κάποιος. Μπορεί να είναι μικροαστοί που δεν βολεύονται πια, ποταποί που βρήκαν τρόπο να ξεθυμάνουν, πιτσιρικάδες που τους ξεγέλασαν. Μπορεί, αγαπητοί των καναλιών και των πολιτικών δηλώσεων. Είναι όμως αποτέλεσμα μιας κατάστασης που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. Που έφταιξε και η ίδια αλλά δεν έχει αντοχές. Που πρέπει να πληρώσει και η ίδια, αλλά πληρώνει μόνο αυτή. Που ξεγελάστηκε πολλές φορές αλλά δεν το ανέχεται πια.
Δεν είναι ο Γκορμπατσόφ λοιπόν με ένα σατανικό σχέδιο, αλλά η κοινωνία που είτε άρρωστη είτε υγιής, δεν αντέχει πια. Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζεται με την αριθμοποίηση προς τα κάτω, της αντίδρασης. Δείτε τη δυναμική της, την ουσία της πριν είναι αργά.
Στην Ελλάδα που με τόσο στόμφο μιλάμε για το αυγό του φιδιού που γεννάνε οι αντιθεσμικές αντιδράσεις, το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δεν σπάσαμε ποτέ αυγά. Αυτό είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα πολιτικής.
koutipandoras.gr
