Δογματικές διαφορές μεταξύ Δυτικής ή Καθολικής και Ανατολικής ή Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Οι καθολικοί έχουν προσθέσει στο Σύμβολο της Πίστεως τη φράση «και εκ του Υιού εκπορευόμενο» το Άγιο Πνεύμα. Τούτο είναι αντίθετο με το λόγο του Ευαγγελίου «το Πνεύμα της αληθείας δ παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωάν. 15,26). Επιπλέον η πρώτη και η δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος αναγνώρισαν και επικύρωσαν ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο παρά του Πατρός.
Διδάσκουν οι Καθολικοί ότι υπάρχει το καθαρτήριο Πυρ και ότι οι ψυχές καθαρίζονται από κηλίδες αμαρτιών που δεν είχαν καθαριστεί όταν ζούσαν με το σώμα στη γη. Τούτο είναι αντίθετο με την Αγία Γραφή, γιατί ο Χριστός με τη σταυρική Του θυσία αναδείχθηκε «Ιλασμός περί των αμαρτιών μας» (Α' Ιωαν. 2,2) δηλαδή, η χάρη του Χριστού που προήλθε από τη σταυρική Του θυσία, δίνει την άφεση των αμαρτιών όσο είμαστε στη γη και εξομολογούμαστε.
Η Καθολική Εκκλησία διδάσκει για την αξιομισθία των Αγίων και της Θεοτόκου, ότι δηλαδή τα καλά έργα των Αγίων και της Θεοτόκου είναι πολύ περισσότερα από όσα απαιτούνται και το περίσσευμα αυτό μπορεί να το διαθέτει ο Πάπας, για τη συγχώρηση αμαρτιών άλλων ανθρώπων που υστέρησαν σε έργα αρετής, ή πέθαναν αμαρτωλοί. Τούτο δεν είναι σωστό γιατί σύμφωνα με την Αγία Γραφή μόνο το αίμα του Χριστού καθαρίζει τον άνθρωπο από την ενοχή της αμαρτίας, εφόσον μετανοεί και συμμορφώνεται προς τις θείες εντολές (Β' Κορ. 5,10).
Διδάσκουν οι Καθολικοί ότι η Θεοτόκος γεννήθηκε χωρίς προπατορικό αμάρτημα, η λεγόμενη «άσπιλη σύλληψη». Τούτο δεν είναι ορθό γιατί τη Θεοτόκο την καθάρισε από κάθε μολυσμό της προπατορικής αμαρτίας το Άγιο Πνεύμα όταν ο Αρχάγγελος της είπε «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε» (Λουκ. 1,35).
Χαρακτηριστικό των Καθολικών που υπάρχει και στην αίρεση της Μαριολατρείας είναι ότι πιστεύουν ότι η Θεοτόκος αναλήφθηκε όπως ο Χριστός και τη λατρεύουν σαν θεά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει δογματίσει, γιατί το θέμα αυτό δεν αφορά στη σωτηρία μας, απλώς πιστεύει ότι όπως φαίνεται και από την υμνολογία, η Θεοτόκος πέθανε και στη συνέχεια μετέστη στον ουρανό.
Οι καθολικοί έχουν τις παρακάτω διαφορές στα μυστήρια:
- Δεν βαπτίζουν όπως δίδαξε ο Χριστός (Μαρκ. 16,16. Ματθ. 28, 19) με τριπλή κατάδυση του βαπτιζομένου, αλλά ραντίζουν.
- Το Χρίσμα το τελούν στα αγόρια σε ηλικία 14 ετών και στα κορίτσια σε ηλικία 12 ετών και όχι ταυτόχρονα με το βάπτισμα όπως συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
- Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έπαψαν από το έτος 1200 να μεταδίδουν στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα όπως συμβαίνει με τους Ορθοδόξους, αλλά μεταδίδουν μόνο αγιασμένο άρτο. Τούτο έρχεται σε αντίθεση με τα λόγια του Χριστού «εάν μη φάγετε την Σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε το Αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν. 6,53 - 56).'
- Το Ευχέλαιο το τελούν μόνο προ του θανάτου, ενώ το εφόδιο για τους Ορθοδόξους προ του θανάτου είναι ή Θεία Κοινωνία. Ο Απόστολος Ιάκωβος συνιστά στους πιστούς να τελούν το Ευχέλαιο όταν αρρωσταίνουν (Ιακ. 5,14).
Στους Καθολικούς Ιερείς έχει επιβληθεί υποχρεωτική αγαμία, ενώ σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση ο κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει γάμο ή αγαμία.
Μία άλλη σοβαρή διαφορά είναι το αλάθητο του Πάπα. Η Καθολική Εκκλησία το 1870 κατά την πρώτη Βατικάνιο Σύνοδο αναγνώρισε το αλάθητο. Τούτο σημαίνει Θεοπνευστία του Πάπα, αλλά σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση Θεόπνευστοι και συνεπώς αλάθητοι ήταν μόνο οι Απόστολοι που φωτίστηκαν ιδιαιτέρως από το Άγιο Πνεύμα και είπαν και έγραψαν αυτά που είδαν και άκουσαν (Λουκ. 6,10. Ιωαν. 14,26,16,13).
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των καθολικών είναι το πρωτείο του Πάπα, ο οποίος από τους πρώτους αιώνες ύψωνε τη θέση του πάνω από όλους τους Πατριάρχες και τις Οικουμενικές Συνόδους. Έτσι ο Πάπας έφτασε στο σημείο να ανακηρύξει τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και αντιπρόσωπο του Χριστού, ορατή κεφαλή της Εκκλησίας και αλάθητο διδάσκαλο της Χριστιανικής Πίστεως. Τούτο όμως είναι αντίθετο με το λόγο της Αγίας Γραφής (Εφεσ. 1, 22 - 23) σύμφωνα με τον οποίο ο αρχηγός και κεφαλή τόσο της στρατευόμενης όσο και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας είναι μόνο ο Χριστός.
Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία.
Η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία είναι η επίσημη Θρησκεία του Ελληνικού Έθνους. Στο ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, άρθρο 3, καθορίζεται ότι «Επικρατούσα Θρησκεία εν Ελλάδι είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας».
Η διδασκαλία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας περιέχεται στην Αγία Γραφή και είναι αναλλοίωτη και απαραχάρακτη από τότε που μας παραδόθηκε από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό μέσω των Αποστόλων μέχρι σήμερα.
Το λατρευτικό μέρος της Ορθοδοξίας στηρίζεται στην Ιερά Παράδοση, η οποία αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα της Αγίας Γραφής, ενώ το δογματικό μέρος στηρίζεται στο Σύμβολο της πίστεως και στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό. Πιο συγκεκριμένα πιστεύουν ότι ο Θεός είναι Ένας. Μία ουσία. Μία φύση αιώνια, άκτιστη, άναρχη, άπειρη και ανεξιχνίαστη. Αυτή όμως η θεία ουσία υπάρχει «ασυγχύτως και αδιακρίτως» ολόκληρη στα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, του Πατέρα του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τα μόνα ιδιώματα που δεν είναι κοινά μεταξύ των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι ότι ο Πατήρ είναι αγέννητος, ο Υιός γεννάται και το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός.
Ακόμη οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουν ότι ή αόρατη Χάρη του Θεού μεταδίδεται στον άνθρωπο με τα ορατά μυστήρια. Για το λόγο αυτό διατηρούν τα επτά Θεία μυστήρια αναλλοίωτα όπως ακριβώς τα παρέλαβαν από το Χριστό διαμέσου των Αποστόλων.
Διδασκαλία του Προτεσταντισμού.
Οι Προτεστάντες δέχονται ότι για τη σωτηρία του ανθρώπου είναι αρκετή μόνο η πίστη και δεν απαιτούνται τα αγαθά έργα.
Κατάργησαν τα μυστήρια εκτός από το βάπτισμα και τη θεία Ευχαριστία τα οποία τα θεωρούν σαν απλά σύμβολα ή αναμνήσεις.
Κατάργησαν τον Ιερό Κλήρο και το Μοναχισμό. Ορισμένοι διατήρησαν μόνο ένα βαθμό της ιερωσύνης π.χ. μόνο του Επισκόπου ή του Πρεσβυτέρου και ονομάζονται Επισκοπιανοί ή Πρεσυβτεριανοί.
Αρνούνται την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και θεωρούν αρκετή μόνο την Αγία Γραφή, την οποία όμως ερμηνεύουν με δικό τους τρόπο.
Κατάργησαν τις επικλήσεις προς τη Θεομήτορα και προς τους Αγίους, καθώς και την απόδοση τιμής προς τα Άγια λείψανα και τις εικόνες.
Αρνούνται το σημείο του Σταυρού.
Διδασκαλία της Ουνίας.
Η Ουνία περιλαμβάνει στη διδασκαλία της ορισμένα στοιχεία της ορθοδοξίας και ορισμένα του καθολικισμού. Οι Ουνίτες ιερείς έχουν την εξωτερική εμφάνιση των Ορθόδοξων ιερέων.
Κατά τη λειτουργία χρησιμοποιούν τη γλώσσα του έθνους στο οποίο βρίσκονται, λειτουργούν με Ορθόδοξο τρόπο, πλην όμως μνημονεύουν τον Πάπα,γιατί τον θεωρούν υπέρτατο αρχηγό του Χριστιανισμού.
Στο σύμβολο της πίστεως άλλοι διατηρούν το «και εκ του Υιού» και άλλοι το έχουν καταργήσει.
Η Ουνία σε αντίθεση με τον καθολικισμό επιτρέπει το γάμο στους κληρικούς.
Διδασκαλία του Ουνιταριανισμού.
Οι Ουνιταριανοί δέχονται την απόλυτη ενότητα και θεότητα του Θεού Πατρός.
Αρνούνται τη θεία ιδιότητα του Ιησού, τον οποίο θεωρούν σαν το μεγαλύτερο προφήτη από όλους όσους εμφανίστηκαν στη γη. Απορρίπτουν το δόγμα της Αγίας Τριάδας και δε δέχονται την Αγία Γραφή σαν θεόπνευστο κείμενο.
Πιστεύουν στην τελική σωτηρία όλων των ανθρώπων
Διδασκαλία του Χιλιασμού.
Η διδασκαλία των Χιλιοστών περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Ας αναγνωρισθεί ο Θεός ως αληθινός». Τα κυριότερα σημεία της διδασκαλίας αυτής καθώς και οι θέσεις της Ορθοδοξίας πάνω σ' αυτά είναι τα παρακάτω:
(1) Ο κόσμος έζησε 48.000 χρόνια και υπολείπονται ακόμη να ζήσει άλλα 1.000 χρόνια, που θα είναι χρόνια επίγειου παραδείσου (γι' αυτό λέγονται χιλιοστές). Αυτά τα τελευταία 1.000 χρόνια θα έλθει ο Ιησούς και αφού χωρίσει τα πρόβατα (μάρτυρες του Ιεχωβά) από τα ερίφια (όλους τους μη χιλιοστές), θα ιδρύσει Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Αβραάμ και υπουργούς άλλα πρόσωπα της Αγίας Γραφής όπως είναι ο Ιωνάς, ο Γεδεών κ.ά. Όλα αυτά είναι αντίθετα με την Αγία Γραφή γιατί ο ίδιος ο Χριστός διακήρυξε ότι «Ή βασιλεία ή έμή ουκ εστίν εκ του κόσμου τούτου» (Ιωαν. 18, 36 Ρωμ. 14,17).
(2) Οι Χιλιαστές ορίζουν τη χρονολογία που θα έρθει ο Χριστός στη γη. Αρχικά είχαν ορίσει το έτος 1914. Όταν διαψεύστηκαν, όρισαν το 1918. Έπειτα είπαν ότι θα έρθει οπωσδήποτε την 1η Απριλίου 1925. Η τελευταία χρονολογία ήταν το έτος 1984 αλλά και πάλι έπεσαν έξω. Όλα αυτά είναι αντίθετα με τους λόγους του Χριστού: «Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οΐδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μη ο πατήρ μου μόνος» (Ματθ. 24,36).
(3) Αρνούνται την αθανασία της ψυχής. Τούτο είναι αντίθετο με τους λόγους του Χριστού, που τόνισε ότι οι νεκροί δεν πεθαίνουν αλλά κοιμούνται, ότι όποιος εφαρμόζει το θέλημα Του δεν πρόκειται να πεθάνει, αλλά θα ζήσει αιώνια και ότι δεν πρέπει να φοβούνται οι Χριστιανοί αυτούς που πρόκειται να θανατώσουν το σώμα τους γιατί την ψυχή δεν μπορούν να την αγγίξουν (Λουκ. 8, 52 - 53. Ιωαν. 11, 26 Ματθ. 10,28).
(4) Αρνούνται τη Θεότητα του Χριστού και υποστηρίζουν ότι ο Χριστός αξιώθηκε από το Θεό μιας ανώτερης θέσης επειδή ήταν πιστός στον Ιεχωβά. Η διαφορά αυτή υπάρχει και στην αίρεση του Αρείου, η οποία καταδικάστηκε από την Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ.
(5) Δέν δέχονται την τριαδικότητα του Θεού, γιατί τη θεωρούν παράλογη. Τούτο είναι αντίθετο με την Αγία Γραφή του Χριστιανισμού, από την οποία αποδεικνύεται ότι ο Θεός είναι Τριαδικός (Γεν. 1,26 - 27 και 11, 6 - 9. Ιωαν. 10, 30, 14, 23, 17, 11. 17, 21 - 22. 15, 26 κ.λ.π.).
(6) Από τα μυστήρια της εκκλησίας δέχονται μόνο το Βάπτισμα με την κατάδυση, σε ανάμνηση του θανάτου του Χριστού. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, η οποία παρέλαβε τα μυστήρια από τους Αποστόλους, συνεχίζει την τέλεση τους, γιατί πιστεύει ότι αποτελούν τα ορατά σημεία μετάδοσης της αόρατης θείας Χάριτος.
(7) Καταφέρονται κατά των αγίων και ιερών εικόνων. Τούτο είναι αντίθετο με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, γιατί η έννοια της εικόνας στηρίζεται σε μαρτυρίες της Αγίας Γραφής (Αριθ. 15, 20. Εβρ. 9, 21. Εξοδ. 25, 17 - 18. Βασιλ. 6, 29, 32,35 Ιωαν. 1,14. Κολ. 1, 15) και γιατί σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας «Ή της εικόνος τιμή, επί το πρωτότυπον διαβαίνει».
(8) Αρνούνται την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη δέχεται την Ιερά Παράδοση σαν συμπλήρωμα της Αγίας Γραφής, γιατί αποτελεί λόγους του Χριστού οι οποίοι ή γράφηκαν από τους άμεσους Μαθητές των Αποστόλων, ή παραδόθηκαν προφορικά από την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία και έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας (Β΄ Τιμ. 1,13 -14).
(9) Καταφέρονται κατά του Τιμίου Σταυρού και λένε ότι ο Χριστός δε σταυρώθηκε, αλλά κρεμάστηκε σε πάσαλο. Για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ο Σταυρός είναι σύμβολο ιερό και όργανο για τη σωτηρία του ανθρώπου΄ γιατί πάνω σ' αυτόν προσηλώθηκε ο Χριστός και με τη σταυρική Του θυσία έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών και συμφιλίωσε τους ανθρώπους με το Θεό (Κολ. 2, 14. Εφεσ. 2, 16).
(10) Καταφέρονται κατά των Εκκλησιών, των Αγίων, και των Ιερών συμβόλων. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία η Εκκλησία είναι η επικράτηση της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Στην Εκκλησία παραμένει το Πνεύμα το Άγιο και φωτίζει τους πιστούς ή και θαυματουργεί ακόμη (Ιωάν. 14, 16. 16, 13). Άγιοι είναι όσοι από τους ανθρώπους πλησιάζουν με την αρετή και τον εξαγνισμό τους το Θεό. Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να γίνουν άγιοι όπως είναι Αυτός (Α' Πετρ. 1,16. Α' Θεσ. 4,3-8).
Από το περιοδικό «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗΣ»
psathades.gr
Διδασκαλία των Μορμόνων
Ιδρυτής της αιρέσεως των Μορμόνων υπήρξε βέβαια ο Τζόζεφ Σμιθ, αλλά οι αρχές της παράξενης διδασκαλίας ανήκαν στους διάσημους θεολόγους Όρσον Πραττ και Πάρλεϋ Παττ. Ολόκληρο το θεολογικό οικοδόμημα της αιρέσεως στηρίζεται στα συγγράμματα αυτών των ακραίων προτεσταντών θεολόγων. Η διδασκαλία του Μορμονισμού είναι κράμα χριστιανικών, ιουδαϊκών, ινδουϊστικών, βουδιστικών, γνωστικών και θεοσοφικών ιδεών.
Οι Μορμόνοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως τους μόνους γνησίους χριστιανούς και την «εκκλησία» τους ως τη μόνη αληθινή εκκλησία, ενώ τους άλλους χριστιανούς θεωρούν συλλήβδην ως απίστους. Σύμφωνα με τον διάσημο θρησκειολόγο H. De Glassenapp, χριστιανικά στοιχεία της αιρέσεως είναι μόνο «η αναγνώριση της Βίβλου, η πίστη στους Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, (που ωστόσο γι΄ αυτούς είναι τρεις διαφορετικοί θεοί), στον εξιλαστήριο και καθαγιασμένο θάνατο του Χριστού, και στην εσχατολογική του προσδοκία. Μέσα για την απόκτηση της θείας χάρητος είναι γι’ αυτούς η πίστη, η μετάνοια, η βάπτιση, ο Μυστικός Δείπνος και η επίθεση των χειρών (με σκοπό τη μετάδοση των δώρων του Αγίου Πνεύματος κατά τη χειροτονία κλπ)» (μνημ. έργο, σελ. 496).
Εκτός όμως από τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, που για τους Μορμόνους είναι τρεις διαφορετικοί θεοί, έχουν δηλαδή διαφορετικές φύσεις, δέχονται ότι υπάρχουν πολυάριθμοι άλλοι θεοί «εν πολυγαμία ζώντες» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. ΙΖ΄σελ.382)! Ο χριστιανικός Θεός είναι αποκλειστικά ο Θεός της γης, ενώ για κάθε άστρο υπάρχει και ένας θεός με τις γυναίκες του!
Κανένας θεός δεν είναι άναρχος, όλοι έχουν αρχή, γεννήθηκαν από κάποιο ανώτατο άγνωστο θεό, ο οποίος βασιλεύει σήμερα στο κεντρικό άστρο Kolob! Όμως και αυτός ακόμη δεν είναι άναρχος «γεννήθηκε προ αμνημονεύτων χρόνων, από την ένωση σε μια μονάδα, τριών ατόμων της αιώνιας πνευματικής ύλης. Πράγματι μια από τις βασικές αρχές αυτής της διδασκαλίας είναι ότι το ίδιο πνεύμα αποτελείται από λεπτή ύλη» (H. Glassenapp, όπου ανωτ. σελ. 497)!
Αυτός ο πρωταρχικός θεός δημιούργησε μέγα πλήθος ετερόφυλων πνευμάτων, «γιατί σύμφωνα με την αιώνια τάξη του κόσμου, ο σεξουαλισμός είναι η προϋπόθεση κάθε υπάρξεως και κάθε ηθικής ζωής. Από την ένωση αυτών των πανάρχαιων θεοτήτων γεννήθηκαν πολυάριθμα πνεύματα που κατοικούν σήμερα το Σύμπαν και που συνεχώς αυξάνονται τεκνοποιώντας» (αυτόθι)!
Δημιουργοί της γης είναι πολλοί θεοί, σύμφωνα με την ερμηνεία που δίνουν στο γνωστό πληθυντικό όνομα «Ελοχίμ» της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί οι θεοί μετά τη δημιουργία της γης την παράδωσαν στη δικαιοδοσία του Θεού της Βίβλου. Ο Θεός αυτός είναι ένα ον, που αποτελείται από πνεύμα και σώμα ανθρώπινης μορφής. Έχει χέρια, πόδια, μάτια και τρώγει πίνει, αγαπάει, μισεί και μιλάει στους ανθρώπους. Έχει επίσης πολλές γυναίκες και με τη θνητή Μαρία γέννησε το Χριστό!
Ο Χριστός λοιπόν υπήρξε καρπός φυσιολογικής μείξης του Θεού με την εβραιοπούλα Μαρία, ο οποίος ήρθε στον κόσμο να λυτρώσει τους ανθρώπους. Ο ίδιος, πιστεύουν, ήταν έγγαμος και μάλιστα πολύγαμος, έχοντας ως συζύγους του τη Μαρία Μαγδαληνή και τη Μάρθα! Μετά το τέλος του κόσμου θα επανέλθει στη γη, θα εγκαθιδρυθεί στο μεγάλο ναό των Μορμόνων στη Γιούτα, όπου θα κρίνει τους εθνικούς και τους απίστους. Θα επιβραβεύσει επίσης τους Μορμόνους, ιδρύοντας το βασίλειο της χιλιετίας στην Αμερική, καθιστώντας αυτούς άρχοντες του κόσμου. Η «Νέα Ιερουσαλήμ» (Αποκ.21:2) θα κτιστεί στο Τζάκσον (Μισσούρι)!
Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τις κακοδοξίες της αίρεσης, είναι καρποί θείων ερώτων, στους οποίους δόθηκε θνητό σώμα! Σύμφωνα με αιώνιο θεϊκό νόμο, όλοι οι άνθρωποι περνούν από τρία στάδια: α) Αφού γεννηθούν από κάποιο θεϊκό έρωτα, παραμένουν ως κατώτερα πνεύματα για χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, β) όταν γίνουν άνθρωποι και μπουν στο «ναό του σαρκικού σώματος», δεχτούν τη διδασκαλία του Μόρμον και γεννήσουν πολλά παιδιά θα γίνουν θεοί, και γ) ως θεοί μιας συγκεκριμένης περιοχής θα λατρεύονται από τους κατοίκους, ως μοναδικοί κοσμικοί άρχοντες!
Για να επιτύχουν τη «θέωσή» τους οι άνθρωποι, η οποία στηρίζεται κατά βάσιν στην απόκτηση πολλών παιδιών , καθιερώθηκε από τους Μορμόνους η πολυγαμία (μόνο των ανδρών)! Ο ίδιος ο Σμίθ στηριζόμενος σε μια υποτιθέμενη αποκάλυψή του στις 12 Ιουλίου 1843 στο Νοουβόου θέσπισε και νομιμοποίησε την πολυγαμία! Αυτοί που πεθαίνουν χωρίς να πιστέψουν στη διδασκαλία του Μόρμον και δεν κατόρθωσαν να κάνουν πολλά παιδιά, τα πνεύματά τους μπαίνουν στα σώματα… ερυθροδέρμων, μαύρων, ή ζώων προκειμένου να εξαγνιστούν! Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας θα γίνει ανάσταση των νεκρών, οι οποίοι θα κατοικούν πλέον αιώνια στη γη ως αθάνατα όντα!
Η εκκλησιαστική οργάνωση των Μορμόνων είναι ιεραρχική και ταυτίζεται με τη πολιτική εξουσία (θεοκρατία). Ο αρχηγός της αίρεσης είναι και ο κυβερνήτης της κοινότητας. Ο κλήρος αποτελείται από τους εκλεγμένους προεστούς, οι οποίοι φέρουν βαθμούς με βιβλική αναφορά (απόστολοι, προφήτες, επίσκοποι, πρεσβύτεροι, διάκονοι). Σε αντίθεση με τους άλλους προτεστάντες δέχονται την ιεροσύνη, την οποία διακρίνουν σε δύο κατηγορίες: την «Ιεροσύνη του Ααρών» και την «Ιεροσύνη του Μελχισεδέκ».
Η λατρεία της αιρέσεως είναι τυπική προτεσταντική, επί πλέον ενέχει έντονο μυστικιστικό στοιχείο. Για παράδειγμα οι τελετές της «προικοδοτήσεως», των ειδικών ευλογιών, που δίνονται στους νεοφώτιστους είναι μυστικές γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν (H. De Glassenapp, όπου ανωτέρω σελ. 496). Ιδιαίτερη σημασία έχει για τους Μορμόνους η τελετή του Βαπτίσματος, η οποία γίνεται μόνο στους ενηλίκους, δια καταδύσεως, η τελετή του «Μυστικού Δείπνου» και η «χειροθεσία», η χειροτονία δηλαδή των κληρικών της αιρέσεως.
Ως ιερά βιβλία θεωρούνται, το «Βιβλίο του Μόρμον», η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, το «Βιβλίο των Διδασκαλιών και Επιγαμιών, το «ακριβό Μαργαριτάρι» κ.α.
Οι Μορμόνοι, τέλος, ζουν βίο λιτοδίαιτο, απέχουν της κρεοφαγίας και των ποτών, ακολουθώντας τις ευσεβιστικές τάσεις του προτεσταντισμού. Διακατέχονται δε από άκρατο φανατισμό για την εξάπλωση της αιρέσεώς των.
Η Θεοκρατική Πολιτεία των Μορμόνων πρασαρτήθηκε στις Η.Π.Α. το 1860 με το όνομα Ουτάχη. Σήμερα η ομοσπονδιακή αυτή Πολιτεία δεν διαθέτει τον καθαρό μορμονικό της χαρακτήρα, διότι αφ’ ενός μεν υπερίσχυσαν οι ομοσπονδιακοί νόμοι των πολλών ιδιαζόντων συνηθειών της κοινότητας (π.χ. πολυγαμία) και αφ’ ετέρου λόγω των αλλεπάλληλων μεταναστεύσεων, οι οποίοι έφεραν στην Ουτάχη πολυάριθμους οπαδούς άλλων δογμάτων και θρησκειών και αλλοίωσαν το μορμονικό κλίμα της περιοχής.
Κ. Ν.
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού
yousouroum.gr
